ქართული ტრადიციები

არსებობს დადებითი და უარყოფითი ტრადიციები.ერთი საზოგადოების წინსვლას ემსახურება,მეორე კი მძიმე ტვირთად აწევს საზოგადოებას.ტრადიციები არა მხოლოდ ალამაზებენ ადამიანის ცხოვრებას,არამედ ხელს უწყობენ ისტორიული ცნობების უკეთესად გაგებას.თითოეულ ერს საკუთარი და სხვებისაგან განსხვავებული ტრადიცია აქვთ, მაგრამ ქართული ტრადიცია გამოირჩევა თავისი სიძველითა და ორიგინალურობით. ხამგრძლივი ისტორიული განვითარების განმავლობაში ქართველმა ხალხმა შეიმუშავეს ცხოვრების საკუთარი წესი. შექმნეს მდიდარი ტრადიციები, ზნე-ჩვეულებები, ადათები, დღესასწაულები და თაობებს მემკვიდრეობით დაუტოვეს სამოქმედოდ.ტრადიციები დროის მიხედვით განიცდიდნენ ცვლილებებს. მიუხედავად ამისა, ქართველმა ერმა შეძლო შეენარჩუნებინა ტრადიციებისთვის პირვანდელი სახე, თუმცა უმნიშვნელო ცვლილებებით.

ქართველები გამოვირჩევით სხვადასხვა ტრადიციებით. ყველა კუთხისთვის არის დამახასიათებელი განსხვავებული წეს-ჩვეულებები.მაგ:რაჭული, სვანური, იმერული, მთიულური და ა.შ. დღემდე შემორჩენილი ტრადიციები,როგორიცაა სტუმარ-მასპინძლობის, ქორწინების, გლოვის,სუფრის, ვაზის და სხვა მრავალი,მეტად აქტუალურია და დგესაც მნიშვნელოვან როლს თამაშობს ქართველ საზოგადოებათა შორის.
საქართველო დიდი მემატიანით გამოირჩევა. ამიტომ მოხდა ისე რომ ძველი ტრადიციები მივიწყებას მიეცა. ასეთებია: ყეენობა,ჭონა, მამითადი,ძუძუმტეობა, ფიცვერცხლი,და სხვა მრავალი, რომელსაც ქართველი ისტორიკოსები აქტიურად იკვლევენ.

ქართველები ასევე გამოირჩევიან ქართული ტრადიციული სამოსით. რომელიც ხაზს უსვამს ქართული კულტურასა და სულზე. მამაკაცისა და ქალის სამოსზე სხვადასხვა კუტხეში ორნამენტებს ტავისი დატვირთვა გააცნია. მაგალითად: ხევსურეთში ქუდსა და სამოსზე გამოსახულია ჯვარი, რომელიც ხაზს უსვამს მათ რწმენაზე. ქალისთვის მანდილს დიდი მნიშვნელობა ენიჭება. იგი სისპეტაკეს უსვამს ხაზს.

ქართული ცეკვა გამოირჩევა თავისი ორიგინალურობიტ. ის ყველაზე კარგად გადმოგვცემს ქარტველი ერის ისტორიას. მაგალითად ხანჯლური ქართველი კაცის სივაჯკაცესა და სიმამაცის გამოვლინებაა. აქ ფარითა და მახვილით მამაკაცები ბრძოლის სცენას გვიხატავენ, სადაც ისინი სიმამაცით და ბრძოლოს ჯინიტ არიან აღსავსენი. ასევე არის ცეკვა ქართული, ხევსურული, სვანური, აჭარულუი, სამაია, ხორუმი, კინტაური,რაჭული, რომლებიც საკუთარი კუტხისთვის დამახასიათებელ სულს გვაჩვენებს. ეს ცეკვები ერთგვარი სიუჯეტია, რომლის კურებისას მაკურებელი კიტხულობს სათქმელს. ეს იქნება სატრფიალო თუ საბრძოლო.

ქართველი ერი გამოირჩევა რწმენის სიმტკიციტ. ამიტომ მათ ბევრი საეკლესიო დღეობა აქვთ. ასეთია მაგალითად მცხეთობა, ალავერდობა, სვეტიცხოვლობა, და სხვა მრავალი კუთხისათვის დამახასიათებელი. მცხეთობა ცარმოშობით არის წარმართული. მან მრავალ საუკუნეებს გაუძლო. განთავისუფლდა რიტუალური მხარისაგან და მიიღო ქრისტიანული სახე. საქართველოში ვაზს დიდი მნიშვნელობა ენიჭება. მისი მოვლის კულტურა საუკუნეების მანძილზე ყალიბდებოდა. ასევე მნიშვნელოვანია ღვინის დაყენების ტრადიცია. რომელსაც ერთგვარი სადღესასცაულო რიტუალის ფორმა ქონდა. ეს ბარაქის სიმბოლოდ ითვლება და ქართულ სუფრაზე მას დიდი ადგილი ეჭირა და კვლავაც აგძელებს აქტუალურობას. ქართული სუფრის ტრადიციები მრავალფეროვანია. ქარტველები დიდი მოწიწებით ექცევიან მას. ქარტულ სუფრისტვის დამახასიათებელია თამადა და ტრადიციული სადღეგრძელოები...